Kirpiklerini usulca çıkardı. Dudaklarını sildi sanki dudakları sibop kapağı açılmış lastik gibi oluverdi. Henüz prizini almamış beton kılıklı fondötenini sildi. Aynaya baktı. Ne şekilsiz ne biçimsiz geldi kendine. Yanaklarındaki ve alnındaki yılan zehiri yavaş yavaş etkisini yitiriyordu. En yakın zamanda bu zehri yeniletmeliyim dedi kendi kendine.
Feri nerdeyse yok olmak üzere olan gözleriyle göz göze geldiğinde yutkundu fark etmeden. Aynadaki yabancı ona hiç iyi görünmüyordu. Söyleyecek sözleri vardı kendine. Ama sözcükler uyuşturulmuş gibiydi. Kalkıp gelemediler zihnine, dudaklarına bi türlü.
Salona geçti. Oturdu! Gözlerini kapadı. Tam kalbinin ortasındaki huzursuzluk öyle ağırdı ki nerdeyse nefes alamaz haldeydi. Niye böyle olduğuna dair bir fikri yoktu! Aslında vardı da yoktu!
Oturdu! Oturdu! Oturdu!
Saatlerin geçtiğini anladığında kalktı yavaşça mutfağa geçti. Bi kahve yaptı kendine. Kahvesini yudumlarken pencereden dışarı baktı, geceydi, insanların koşuşturmasını izledi bir süre.
Düşünceleri yavaş yavaş duyulur hale geldiğinde hıçkırıklarına hakim olamadı. Avazı çıktığı kadar haykırıyordu hayata!
Ağladı! Ağladı! Ağladı!
Sonra bi şey oldu! Durdu.....
Defterini, kalemini aradı. Buldu ve tek kelimelik bir cümle yazdı:
"....................................................."
Aynı cümleyi bi daha yazdı:
"....................................................."
Bi daha:
"....................................................."
Bi daha:
"....................................................."
Ve şimdi kahkahalarla gülüyordu.
Kalktı. Az önce çıkardığı kirpikleri, beton kılıklı fondötenini ve diğerlerini çöpe attı!
İşte dedi... İşte BU!