Hayatın içinde insan yapılması gerekenlere öyle fazla odaklanır ki bu esnada kendini unutur. Bir koçluk eğitimimde katılımcılardan birinin eğitim sonunda yazdığı ve beni çok etkileyen yazısını paylaşmak istiyorum sizlerle. Etik ve gizlilik açısından ismini paylaşmıyorum. Keyifli okumalar dilerim.
"Ben;
Kim olduğumun farkına her gün daha çok vararak attığım adımlarımı sağlam ve kararlı atmaya,
Korkularımın sadece beni dibe çeken karanlık bir kuyu olduğunu asla unutmamaya,
Yüreğimden haykırarak istediğim şeylerin olması için sihirli bir dokunuş beklemek yerine kendi başıma başarabileceğime,
Ben izin vermedikçe hiç kimsenin beni üzmesinin ve yargılamasının mümkün olmayacağına, yargılasa bile bunun ancak onun iç huzursuzluğundan kaynaklı olduğunu bilmekten vazgeçmeyeceğime,
“NEDEN?” sorusuna ezik cevaplar yerine gerçek ve korkusuz cevaplar vereceğime,
Mutlu olmadığım bir ortamda kalmayacağıma eğer gidemiyorsam kendime küçük sevinçler yaratarak gülümsemeye,
“ÖNCE BEN” demenin aslında bencillik değil de “Kendine Saygı” olduğunu kabul etmeye,
Yüreğim sevgileri ile dolu olduğu halde bazen insanların hayatlarını ve kararlarını değiştiremediğim gibi buna saygı duyacağıma,
Kendimi gerçekten seveceğime ve bunun için önümdeki engelleri aşmaya,
Elmas olduğumu hissetmeye,
Onu affetmeyi öğrenmeye,
Beni değersiz hissettiren kişilere sadece gülümsememle cevap vererek “aslında sen öyle sanıyorsunu” hissettirmeye,
Kendimle her gün biraz vakit geçirmeye,
Geçmişimi asla unutmadan ama ona takılı kalmadan ondan aldığım öğretilerle bir adım daha ileri gidebilmeye,
Canımı çok yaksa bile karmaşadan kurtulmak için beynimde ve kalbimde dönüşümler yapmaya,
Sabırsızlığı kenara bırakıp, gerçekliğin huzur ve sabırla var olduğuna inanmaya,
Yaşadığım herhangi bir durumda hissettiklerimi içime gömmek yerine o kişinin suratına söylemeye veya yazmaya,
Her sabah bu antlaşmayı okuyarak güne başlamaya ve kafam her bulanıklaştığında bu antlaşmanın bana kazandıracaklarını hatırlamaya,
Hali hazırda elimde, yüreğimde var olan sevgileri yok sayıp ta karanlık duygulara takılı kalmaktan vazgeçmeye,
Aslında kendi başıma her şeye direnebileceğime ve bunu başaracağıma,
Her gün mutlaka bir şeye kahkahalarla gülmeye,
Ve kendime hayatı zindan etmemeye,
Aslında hepimizin sorununun “kendini sevmeyi öğrenememek” olduğunu hatırlamaya SÖZ VERİYORUM."